Akordy na pianino

Akordy w muzyce buduje się tercjami. Zasada takiego budowania akordów wynika z istnienia szeregu harmonicznego. Grając na pianinie lub innym instrumencie klawiszowym – po ułożeniu tonów harmonicznych tercjami, jednocześnie pomijając tony zwielokrotnione w oktawach, otrzymamy pięć rodzajów akordów naturalnych:

• trójdźwięk durowy
• akord septymowy – czterodźwięk (z septymą małą)
• akord nonowy – pięciodźwięk (z septymą małą i noną wielką)
• akord undecymowy – sześciodźwięk (z septymą małą oraz wielkimi noną i undecymą)
• akord tercdecymowy – siedmiodźwięk (z septymą małą oraz wielkimi noną, undecymą i tercdecymą).

Nazwy wszystkich akordów biorą się od interwału, w jakim są one zawarte zaś dźwięki wchodzące w skład akordu nazywa się jego składnikami. Pierwszy (najniższy) składnik akordu nazywa się prymą, drugi – tercją, trzeci – kwintą, czwarty – septymą, piąty – noną, szósty – undecymą, siódmy – tercdecymą. W symbolicznym zapisie akordów dla określenia poszczególnych składników używa się liczb 1, 3, 5, 7, 9, 11, 13. Poszczególne składniki akordu mogą być przemieszczane względem siebie lub ominięte.

Na naszym plakacie z zestawieniem aż 276 akordów na pianino – w pionowych kolumnach zestawiliśmy 12 dźwięków pełnej oktawy, zaś w 23 rzędach najpopularniejsze zestawienie składników akordu obejmujące popularne akordy Durowe i Mollowe ale także kwinty, seksty, septymy, nony, undecymy, tercdecymy, akordy zwiększone, zmniejszone oraz zawieszone [Sus].

Plakat może stać się wyjątkowo praktycznym prezentem zarówno dla wszystkich osób rozpoczynających swoją przygodę z nauką gry na pianinie, ale też dla bardziej zaawansowanych muzyków, którzy za pomocą plakatu-ściągi – szybko zbudują praktycznie każdy popularny akord.

Ciekawostka: Oznaczenie dźwięku H/B jest różne w różnych krajach, w Polsce i w Niemczech popularniejszy jest zapis H, zaś B odpowiada za Hes – czyli dźwięk H obniżony o pół tonu. W innych krajach, [np. anglosaskich] popularniejszy jest zapis B i B♭ jako Hes. Różnica w nazewnictwie ostatniego dźwięku gamy C wynika najprawdopodobniej z błędu, który pojawił się jeszcze w średniowieczu podczas przepisywania zapisów muzycznych. Notacja muzyczna oparta była wtedy o pismo gotyckie gdzie znaki g i h są do siebie bardzo zbliżone kształtem. Najprawdopodobniej więc błąd mnicha, który pojawił się kilka wieków temu – pokutuje do dziś, głównie w środkowej Europie, tworząc zamieszanie z interpretacją dźwięku B – który racjonalizując ciągłość alfabetyczną skali zaczynającej się od A [A, B, C, D, E, F, G] najprawdopodobniej jest jedyną słuszną interpretacją.